review
Assassin’s Creed Chronicles: China

Assassin’s Creed Chronicles: China (ACC:China) is het eerste spel uit een driedelige spin-off van de populaire Assassin’s Creed franchise. In tegenstelling tot de hoofdserie is dit spel 2.5D, wat inhoudt dat het zich voor het grootste deel afspeelt in een tweedimensionale spelwereld, maar 3D-elementen bevat. ACC:China speelt zich af in het China van 1526, waar het broederschap van de Assassins enkele jaren geleden compleet met de vloer gelijk is gemaakt. We volgen Shao Jun, een vrouwelijke Assassin die wraak wil nemen op de tempeliers die dit op hun geweten hebben. Slaat dit net zo goed aan als de eerdere delen, of valt het toch enigszins tegen?

Wat onmiddellijk opvalt tijdens het spelen van Assassin’s Creed Chornicles: China is hoe ontzettend soepel het aanvoelt. De zwartgeklede Assassin uit deze spin-off beweegt even natuurlijk en vloeiend als haar grote broertjes uit de hoofdserie. Dit maakt het rennen, klimmen en springen door de side-scrolling levels vanaf het eerste moment een genot. En dat is maar goed ook, want de presentatie van de levels zelf maakt verkenning niet heel aanlokkelijk. Hoewel met name de buitenwereld er soms prachtig uit ziet, zijn de meeste levels vrij kaal en dof gekleurd.

Het blijkt al gauw dat dit spel er qua gameplay een totaal eigen stijl op na houdt. Het free running uit de grote spellen mag dan wel vertaald zijn naar een 2.5D-spelwereld, maar de nadruk van de gameplay ligt meer dan ooit tevoren op het sluipen.

Het is zeker niet makkelijk om de Stealth-gameplay in 2D leuk en uitdagend te maken, maar developer Climax Studios is er absoluut in geslaagd. Belangrijke informatie als het gezichtsveld van je vijand of het volume van geluiden, staan duidelijk in beeld. Hierdoor wordt het mogelijk te anticiperen op het gedrag van de vijanden en je ongezien van verstopplaats naar verstopplaats te bewegen.

Gekoppeld aan de soepele beweging is dit een solide fundering voor de vele nieuwe spelelementen die tijdens het spel geïntroduceerd worden. Zo zijn er verschillende gadgets, zoals chinees vuurwerk, die je kunt gebruiken om vijanden af te leiden of te verwarren. Gaandeweg speel je als speler nieuwe vaardigheden vrij die je steeds meer vrijheid van aanpak geven. Hoewel Shao dus steeds sterker wordt, wordt het spel er niet makkelijker op. De levels worden steeds ingewikkelder en er komen nieuwe obstakels bij die soms je hele strategie kunnen veranderen. Denk bijvoorbeeld aan wachters met lantaarns die het plotseling onmogelijk maken om je in het donker te verstoppen.

Wordt je door een vijand opgemerkt, dan trekt Shao haar zwaard voor een directe confrontatie. Hoewel deze gevechten een stuk lastiger zijn dan in de andere Assassin’s Creed games, zijn ze in vergelijking behoorlijk beperkt. Er zijn maar een paar acties die je als speler kunt uitvoeren en de spectaculaire animaties waar de serie om bekend staat zijn in geen velden of wegen te bekennen. De gevechten zijn tevens de momenten waar een onderliggend probleem van ACC:China extra duidelijk wordt: de besturing.

De besturing in ACC:China is ofwel bedoeld voor de (vrij specifieke) doelgroep van mensen met zes vingers aan hun linkerhand, ofwel niet goed getest. Als je in een gevecht bijvoorbeeld de ‘block roll’ wilt doen (vereist om sommige vijanden te verslaan), moet je voorbereid zijn op frustratie. Je moet dan namelijk zowel “C” als “D” als de spatiebalk tegelijk indrukken. Probeer dat maar eens zonder te kijken. Een ander goed voorbeeld van de slechte besturing is de sliding. Als je die wilt uitvoeren moet je de linker shift tegelijk indrukken met de linker controltoets, terwijl je beide knoppen eigenlijk alleen met je pink goed kunt bereiken. Het spel zit vol met dit soort grepen, die op ten duur letterlijk kramp veroorzaken. Enorm irritant, al helemaal omdat er op het moment van schrijven geen optie in het menu is om andere toetsen in te stellen.

Zo belachelijk als besturing is, zo inspiratieloos is het verhaal van ACC:China. We komen tijdens de hele game nauwelijks iets te weten over de hoofdpersoon of haar motieven. Shao Jun’s karaktereigenschappen beperken zich eigenlijk tot haar verlangen om de tempeliers van extra lichaamsopeningen te voorzien. Omdat we geen enkele reden krijgen om Shao aardig te vinden, en daarnaast eigenlijk ook geen reden om een hekel te hebben aan de tempeliers, heeft Shao’s wraaktocht voor de speler geen toegevoegde waarde. Het verhaal heeft op deze manier dezelfde emotionele lading als boodschappen doen op een saaie zaterdagmiddag. Dit was niet zo erg geweest als het spel niet zo vaak onderbroken werd door een cutscene, bestaande uit stilstaande plaatjes en een aantal verveelde stemacteurs.