review
Sense8

Na de successen van House of Cards, Orange is the New Black en Marvel’s Daredevil heeft Netflix recent haar volgende originele serie uitgebracht: het sciencefiction-drama Sense8. De opzet van deze serie toont duidelijk dat Netflix ambities heeft. Sense8 wordt namelijk gepresenteerd als een groots opgezette sciencefiction-serie waarin diversiteit en globalisering worden gevierd. Er is niet één hoofdpersonage, maar acht personages verspreid over de hele wereld met verschillende etniciteiten, sociale klassen en seksuele geaardheid. Bovendien wordt de serie gemaakt door scenarioschrijver J. Michael Straczynski, bekend als bedenker van onder andere de sciencefiction-serie Babylon en schrijver van verschillende Marvel stripboeken, in samenwerking met schrijvers- en regisseursduo The Wachowskis, natuurlijk bekend van het legendarische The Matrix en recentere films als Jupiter Ascending (2015) en Cloud Atlas (2012). Bovendien leken ook de eerste afleveringen redelijk veelbelovend. Aan het einde van het eerste seizoen blijft er echter weinig anders over dan bittere teleurstelling.

In Sense8 volgen we dus acht personen van over de hele wereld: politieagent Will (Brian J. Smith) uit Chicago, de jonge IJslandse DJ Riley (Tuppence Middleton) in Londen, de Berlijnse crimineel Wolfgang (Max Riemelt), de Indiase Kala (Tina Desai) die op het punt staat te trouwen, transgendervrouw Nomi uit San Fransisco, de Keniaanse Capheus (Aml Ameen) die een klein vervoersbedrijf runt, de homoseksuele acteur Lito (Miguel Ángel Silvestre) uit Mexico en de Koreaanse CEO en vechtsporter Sun (Doona Bae). Wanneer een mysterieuze vrouw (Daryl Hannah) wordt opgejaagd door een man genaamd Mr. Whispers (Terrence Mann) en zichzelf van het leven beroofd krijgen alle personages dit te zien als een soort droom of visioen. Vanaf dit moment staan de acht ‘sensibles’ met elkaar in verbinding en kunnen ze elkaars kennis en vaardigheden gebruiken. In het verloop van de serie zien we de verschillende personages in hun dagelijkse situaties en hoe hun nieuw verkregen connectie hen daarin helpt. Daarnaast worden ze, nu ze sensibles zijn, ook onderdeel van een wereldwijd kat-en-muis-spel met onduidelijke motivaties. De duistere Mr. Whispers (Terrence Mann), die over dezelfde mysterieuze kracht beschikt, duikt ineens op en blijkt een bedrijf te runnen dat alle sensibles wilt vangen. Ook krijgen sommige personages ineens contact met een man genaamd Jonas Maliki (Naveen Andrews). Hoewel hij bij de Amerikaanse politie te boek staat als terrorist, lijkt hij aan de kant van de sensibles te staan.

Door de vele personages bestaat Sense8 ook uit meerdere verhaallijnen. Helaas besteed de serie enorm veel aandacht en tijd aan de persoonlijke verhalen van de personages en blijft het overkoepelende verhaal steken op allerlei vaagheden. Het blijft bijvoorbeeld erg onduidelijk hoe de connectie tussen de personages werkt. Soms lijken de personages zelf een connectie met elkaar af te kunnen dwingen terwijl dit op andere momenten vanzelf gaat wanneer personages dezelfde emoties ervaren. Wel is het zo dat het opvallend vaak gebeurd wanneer personages vast zitten en geen uitweg meer kunnen vinden met hun eigen vaardigheden. Wanneer Capheus bijvoorbeeld bijna vermoord wordt door een groep gangsters. Ineens heeft hij een verbinding met Sun en beschikt bij over haar kickbox-vaardigheden om zijn belagers te overwinnen. Op deze manier verword de ‘wetenschap’ waarop de hele serie is gebaseerd al snel tot een enigszins flauwe deus ex machina. Hoewel bepaalde elementen van de connectie tussen de personages wel wordt toegelicht, bijvoorbeeld dat alleen zij elkaar kunnen zien/horen en mensen in hun omgeving niet, lijken deze soms te worden vergeten in het verhaal.

Dat Sense8 meer drama dan sciencefiction is blijkt ook duidelijk uit de individuele verhalen van de personages. Deze worden veelal gestuurd door drama of romantiek. Zo heeft Kala het probleem dat zij eigenlijk niet verliefd is op de man waar ze mee gaat trouwen, is de drijfveer voor Capheus de liefde voor zijn zieke moeder, probeert steracteur Lito zijn homoseksuele relatie geheim te houden voor de media en proberen Sun en Wolfgang allebei juist te breken met hun familie die hen in de steek gelaten heeft. Waar de romantische motivaties in de individuele verhaallijnen niet bijzonder origineel maar wel effectief zijn, is het romantische aspect in het overkoepelende verhaal ronduit tergend. Zodra twee personages van verschillende geslachten elkaar zien, lijken ze direct verliefd op elkaar lijken te worden. Zo krijgt Will al snel een zwak voor Riley en valt Kala als een blok voor Wolfgang vanaf het moment dat ze hem ziet. Het zijn overigens alleen de heteroseksuele personages die hier last van hebben. Beide homoseksuele personages hebben al een relatie, die ook gelijk centraal staat in hun individuele verhaallijnen. In de poging om homoseksualiteit aan te snijden wordt dit helaas al vrij snel de eigenschap waarmee een heel personage wordt gedefinieerd. Beide homoseksuele personages zijn paria’s vanwege hun seksualiteit: Nomi wordt door haar moeder nog altijd Michael genoemd omdat zij haar niet als vrouw wil zien en Lito stelt alles in het werk om zijn relatie met een man geheim te houden. Dit voelt als een makkelijke stereotypering en niet daadwerkelijk taboe-doorbrekend.

Op het gebied van seksualiteit lijkt Sense8 sowieso graag te makkelijk te willen scoren. De serie bevat uitbundig in beeld gebrachte naakt- en seksscènes. Dit is niet per se een minpunt maar het voegt ook niks toe aan de serie. Het voelt vooral als een goedkope poging tot choqeren en afgekeken van Game of Thrones, dat dit al sinds 2011 doet. Het onsmakelijk hoogtepunt hiervan komt wanneer we bij de geboorte van een kind een shot te zien krijgen van het hoofdje dat uit een vagina komt.

Gelukkig is de serie verder visueel wel om van te genieten. Hoewel niet zo baanbrekend als The Matrix, worden de verhalen kleurrijk in beeld gebracht. Met name de wijdse landschappen zijn erg mooi gefilmd. Ook is het interessant om te zien hoe elk individueel verhaal van de personages een eigen filmstijl heeft. Zo doet het verhaal van de Indiase Kala denken aan een Bollywood-film, is voor Lito gekozen voor een soort soap en bevindt Wolfgang zich in een gehard crimineel drama. Hoewel dit aan het begin even wennen is, zorgt het wel voor een duidelijk contrast tussen de personages.

Toch blijft Sense8 wel opvallend westers aanvoelen voor een serie die diversiteit en globalisering wil vieren. Om te beginnen spreken alle personages Engels, maar wel met een zwaar accent om hun nationaliteit te benadrukken. In een van de eerste afleveringen wordt echter wel expliciet benadrukt dat ze elkaar kunnen verstaan zonder dezelfde taal te spreken. Een leuk idee, maar wanneer twee Koreaanse personages met elkaar Engels met een Aziatisch accent spreken blijft hier natuurlijk weinig van overeind. Bovendien zijn de personages ook gebaseerd op duidelijk Westerse stereotypes. De Koreaanse Sun is bijvoorbeeld in zichzelf gekeerd, stug en gedisciplineerd en is, naast CEO voor het bedrijf van haar vader, kickbokser in een ondergrond circuit. De Keniaanse Capheus is een gezellige maar arme Afrikaanse jongen die met verbijstering om zich heen kijkt wanneer hij in contact komt met een van de westerse personages en hun moderniteit. Dit voelt allemaal toch enigszins teleurstellend, met name in combinatie met het intro waarmee elke aflevering begint en waarin we een montage zien van de hele wereld in al haar glorie en diversiteit.

Al met al maakt Sense8 niet de verwachtingen waar. De serie past beter bij het genre van een romantisch drama dan bij sciencefiction maar stelt ook binnen dit genre teleur. Hoewel de individuele verhalen bij vlagen nog wel interessant zijn, zorgt het grote aantal clichés en stereotypes ervoor dat Sense8 weinig verrassend is. De gebrekkige uitleg over de mysterieuze connectie tussen de personages maakt bovendien dat deze in elk moment van spanning ingezet kan worden voor een voorspelbare plotwending. Hoewel de serie visueel wel om van te genieten is, afgezien van een aantal goedkoop en overdreven expliciet aanvoelende seksscènes, lukt het de Wachowskis en Straczynski niet een blijvende indruk te maken. Voor een regisseursduo dat vaak als visionair omschreven wordt is Sense8 een teleurstellende onvoldoende.

Fotocredit: Murray Close/Netflix