Doorgaan naar artikel
Joy
Douwe Knook
Douwe Knook
Profiel

Conclusie

Joy wordt vooral gedreven door de sterke personages. Niet alleen zijn de personages goed geschreven, ook het acteerwerk is fenomenaal. Met name Jennifer Lawrence en Robert De Niro tillen dit echt naar een hoger niveau. Helaas wankelt het verhaal van Joy hier en daar wel behoorlijk en is het tempo nogal wisselvallig. Toch is Joy een goede film en een mooie ode aan de krachtige vrouw.

In het jaar 2015 lijkt het feminisme definitief tot Hollywood doorgedrongen. Het meest recente voorbeeld van een sterke vrouwelijke hoofdrol is natuurlijk Star Wars: The Force Awakens, maar eerder dit jaar zagen we ook krachtige vrouwen in films variërende van The Hunger Games: Mockingjay Part 2 tot Mad Max: Fury Road en van Sicario tot Inside Out. Waar deze films hun feministische insteek echter nog enigszins verbergen, windt Joy er vanaf de openingstekst geen doekjes om: “Deze film is gebaseerd op de waargebeurde verhalen van krachtige vrouwen.”

Joy vertelt het verhaal van hoofdpersoon Joy (Jennifer Lawrence), gebaseerd op zakenvrouw Joy Mangano, en haar familie. Als moeder van twee kinderen met een slecht betaalde baan heeft ze het al niet makkelijk. Bovendien is Joy gescheiden van haar man Tony (Édgar Ramírez), maar woont deze nog wel bij haar in huis na zijn mislukte carrière als zanger. Daar komt bij kijken dat haar gescheiden ouders ook nog eens bij haar intrekken. Haar moeder Terry (Virginia Madsen) zit de hele dag op haar bed oude soaps te kijken en steekt geen vinger uit om Joy te helpen. Haar vader Rudy (Robert De Niro) is ondertussen, wanneer hij niet druk is met ruzie maken met Joys moeder of ex-man, volledig op de dating-tour.

Wanneer de ondernemende Joy de ‘Miracle Mop’ uitvindt, een zwabber die zichzelf kan uitwringen en die gewassen kan worden, besluit ze geld te lenen van haar vaders nieuwe vlam en een eigen bedrijf te beginnen. Binnen de kortste keren wil de volledige familie echter een graantje meepikken, wat zorgt voor allerlei spanningen. Bovendien zien haar zakenpartners haar vooral als huisvrouw en denken ze haar gemakkelijk af te kunnen troeven. Op deze momenten, wanneer Joy de touwtjes stevig in handen moet zien te houden, toont de film zich pas echt als ode aan de krachtige vrouw.

Joy

Foto: Twentieth Century Fox Film Corporation

Regisseur David O. Russell is een meester in het creëren van realistische verhalen die gedreven worden door sterke, maar mentaal licht aangetaste personages. Zo is O. Russells Silver Linings Playbook een mix tussen romantische komedie en drama die vooral gedreven wordt door de constante ruzie tussen de getergde personages. Ook in films als The Fighter en American Hustle vinden we personages die hun eigen gebrekkige karakter of omgeving dienen te overwinnen. In dit opzicht is Joy dan ook vooral een voortzetting op het voor de regisseur bekende pad.

De goed geschreven en nog beter geacteerde personages zijn dan ook het hoogtepunt van Joy. Hollywood-lieveling Jennifer Lawrence steelt absoluut de show met haar transformatie van timide huisvrouw naar krachtige matriarch van de familie. Niet voor niets heeft ze met deze rol alweer verscheidene nominaties, waaronder één voor een Golden Globe, in de wacht gesleept. Ook Bradley Cooper, die één van Joys zakenpartners speelt en voor een paar broodnodige lichte noten zorgt, en Robert De Niro halen absoluut het niveau dat je als kijker mag verwachten van deze sterren. Ook de rest van de cast zet goede rollen neer, hoewel sommige van de randpersonages, zoals Joys moeder, wel wat eendimensionaal zijn.

Een ander sterk element aan Joy is de sfeer. Hoewel O. Russell het tijdsbeeld er niet zo dik bovenop legt als in bijvoorbeeld American Hustle, voelt de wereld in de film erg volledig en gedetailleerd aan. Ook de muziek draagt hier flink aan bij.

Joy

Foto: Twentieth Century Fox Film Corporation

Toch is Joy verre van perfect. Met name de structuur van het verhaal en het tempo waarin dit verteld wordt, wankelt geregeld. De film steekt veel tijd in het voorstellen van de volledige familie met al hun onderlinge perikelen, waardoor het verhaal wat traag op gang komt. Bovendien lijkt enig succes Joy nauwelijks gegund. Wanneer ze bijvoorbeeld eindelijk wat succes heeft met de verkoop van haar product, dient zich binnen enkele scènes alweer de volgende tegenslag aan. Dit maakt dat Joy als geheel wat negatief aanvoelt. De grootste misser zit echter helemaal aan het eind van de film, waarin een tijdssprong wordt gemaakt die volledig uit de lucht gegrepen lijkt. Hoewel inhoudelijk niet per se ongepast, mist hier de continuïteit in tempo met de rest van het verhaal.