review
Jackie

Jackie is nu te koop op Blu-ray en DVD.

Op 22 november 1963 speelde er voor de wereld een tragedie af. Hoewel we het overkoepelende verhaal al vaak hebben gehoord, wordt het persoonlijke aspect hierbij vaak vergeten. Het verhaal van Jacqueline Kennedy Onassis, echtgenote van de president John F. Kennedy, is nu in filmvorm te beleven met Jackie.

Nog maar erg kort nadat Jackie Kennedy (Natalie Portman) het geweldadige overlijden van haar man van dichtbij heeft beleefd, komt zij voor grote obstakels te staan. Naast een weduwe is zij ook de nabestaande van een invloedrijk, publiek figuur. Terwijl de nieuwe president Lyndon B. Johnson (John Carroll Lynch) wordt beëdigd staat Jackie nog altijd voor een aantal belangrijke kwesties. Hoewel ze twijfelt aan haar geloof moet ze niet alleen een een belangrijke begrafenis regelen, ze heeft ook meerdere kinderen om naar uit te kijken. Bij het maken van deze beslissingen staat niet alleen haar eigen imago op het spel; ook het nalatenschap van haar man rust op haar schouders.

Natalie Portman speelt een geweldige hoofdrol. Al vanaf jonge leeftijd hebben we haar kunnen aanschouwen in films als Léon en de Star Wars-prequels. Hoewel ze al een Oscar won voor Black Swan, weet haar vertolking van Jackie al haar voorgaande werk te overtreffen. Ze wekt een overtuigende indruk van iemand die een sterk persona overeind moet houden maar tegelijkertijd met immens verdriet worsteld. Haar accent is aanvankelijk wel even wennen, maar dit blijkt een uitstekende imitatie van de werkelijkheid te zijn. Ook de vormgeving voelt erg authentiek. Het beeld is zeer smal, wat doet denken aan oude tv-opnames. Samen met de zachte focus en het lage contrast geeft dit bijna het idee naar archiefmateriaal te kijken.

Maar ook de getoonde taferelen voelen echt. Het lijkt haast een greep uit het normale leven, we zien Jackie in relateerbare situaties die ons haar proces nog beter laten begrijpen. De manier waarop tijdssprongen worden ingezet is niet altijd even sterk. De ondersteunende soundtrack is op zichzelf wel overtuigend, wederom een heerlijk ongemakkelijke symfonie van Mica Levi (Under the Skin). De wisselwerking is soms wel wat ongemakkelijk. Terwijl de film erg authentiek weet aan te voelen, is de soundtrack juist erg kunstmatig. Hoewel er duidelijk wordt geprobeerd om voor een documentaire-sfeer te zorgen, past het geluid meer bij surrealistische films als Enemy. Dit verstoort de beleving op een aparte manier, omdat we het muzikale aspect zeker niet slecht kunnen noemen. Een hele sterke productie, maar niet eentje die echt boven zichzelf weet uit te stijgen.