review
The Hitman’s Bodyguard

The Hitman’s Bodyguard is nu verkrijgbaar op Blu-ray en DVD.

In de zomer van 2016 werd Amsterdam opgeschrikt door een reeks opvallende gebeurtenissen. Explosies, speedboten, automatische wapens op straat en auto’s die de grachten in vlogen: het leken wel scènes uit een Hollywoodfilm. En dat bleken het ook te zijn: het betrof de opnames van de actiekomedie The Hitman’s Bodyguard. Al eerder brachten producties als Diamonds are Forever en Ocean’s Twelve een bezoek aan Nederland, maar nooit eerder in deze omvang. Inmiddels is de film uit en kunnen we ons kouwe kikkerlandje weer eens vanuit een Amerikaans oogpunt bekijken.

Michael Bryce (Ryan Reynolds) is een zeer succesvolle lijfwacht, totdat een van zijn klanten omkomt. Maar wanneer huurmoordenaar Darius Kincaid (Samuel L Jackson) naar het Internationaal Strafhof in Den Haag moet worden gebracht, lijkt dit voor Bryce de ideale kans om zijn status te herstellen. Kincaid moet op tijd getuigen tegen de machtige misdadiger Vladislav Dukhovich (Gary Oldman). De trip brengt het duo langs Londen, Amsterdam en Den Haag. Een doldwaze race tegen de klok én de moordlustige handlangers van Dukhovich.

The Hitman’s Bodyguard start met een flitsende montage van Bryce’s ochtendritueel. Onder begeleiding van een opzwepende gitaarriff steekt hij zichzelf strak in pak, doet een duur horloge om en kust een knappe dame vaarwel: het lijkt wel een scène uit een James Bond-film. Met een stralende zelfverzekerdheid begeleidt Bryce een vooraanstaande klant naar zijn privévliegtuig. Dit lijkt vlekkeloos te verlopen, maar net nadat de leus “saai is goed” wordt geopperd, loopt de missie plotseling op droogkomische wijze in de soep. Regisseur Patrick Hughes (The Expendables 3) wekt direct de indruk dat hij zijn verhaal niet heel serieus neemt. Saai is slecht en ‘dom’ vermaak het uitgangspunt; gelukkig pakt deze aanpak op de juiste manier uit.

Ryan Reynolds (Deadpool, Life) en Samuel L. Jackson (The Hateful Eight, Kong: Skull Island) zijn dan ook misschien wel de ideale personen om zo’n dergelijke toon gestalte te geven. De acteurs spelen vooral zichzelf: Reynolds als de sarcastische wijsneus en Jackson die kleurrijke tirades spuwt, maar toch vooral vaak “motherfucker” zegt. De film komt volledig tot leven wanneer de heren op het scherm zijn. Daarentegen mag van de legendarische Gary Oldman wel wat meer worden verwacht: zijn schurk is eendimensionaal en afgezaagd, al valt dat ook het simpele schrijfwerk te verwijten. Vroeg in de film zien we hem een vrouw en kind doodschieten, maar verder zien we hem vooral geërgerd zijn proces afwachten. The Hitman’s Bodyguard is geen diepzinnige Oscarkandidaat. Dat is duidelijk. Toch konden we niet stoppen met kijken.

Hierbij speelt ook een rol hoe de Nederlandse setting wordt ge– en vooral misbruikt. Ironisch genoeg juist door de momenten die duidelijk niet op locatie zijn geschoten. Zo zien we een scène die zich voor het Rijksmuseum afspeelt, maar overduidelijk voor een groen scherm in de studio is gefilmd. De acteurs steken op een opvallende manier af tegen hun achtergrond, als kartonnen uitsnedes in een kijkdoos. De wat goedkope uitstraling heeft vreemd genoeg iets charmants.

Vooral de scènes in Den Haag maken het bont en doen sterk vermoeden dat de hofstad door de filmmakers is overgeslagen. De ‘mooie stad achter de duinen’ oogt vooral als gerecyclede sets en digitale achtergronden. Zo rijden de hoofdpersonen op een snelweg die veel wegheeft van een omgebouwde landingsbaan, met op de achtergrond een lange rij molens met de uitstraling van een Windows 95-screensaver. Wanneer deze weg eenmaal is verlaten, via een afrit die door het Binnenhof lijkt te lopen, zien we plots allerlei klassieke Amerikaanse auto’s op de achtergrond. Een niet bepaald geloofwaardig tafereel voor op de Nederlandse straten; alleen een cowboy in een pickup-truck met adelaar-print zou het plaatje nóg Amerikaanser maken.

Gelukkig zorgt de lichthartige toon ervoor dat we dit soort elementen van de zonnige kant kunnen bekijken. The Hitman’s Bodyguard is een goed voorbeeld van een film die zichzelf niet serieus neemt en op die manier voor veel ironisch vermaak weet te zorgen; het is lekker zelfbewuste pastische. Hiermee weet het zich positief te onderscheiden van de standaard dertien-in-een-dozijn-actiefilm.