review
Disintegration

V1 Interactive zal de meeste mensen waarschijnlijk niets zeggen, maar Marcus Lehto zal bij voornamelijk Halo-fans toch wel een belletje moeten doen rinkelen. Lehto is het brein achter de Master Chief en oprichter van de studio uit Seattle. Disintegration is hun allereerste titel en al sinds de aankondiging waren wij enorm geïnteresseerd in deze game die twee genres probeert te mengen: first-person shooter en real-time strategy.

Het verhaal draait om Romer Shoal, een Gravcycle-piloot die enorm veel wegheeft van een bepaald personage uit Destiny. Romer is een integrated, wat betekent dat zijn hersenen zijn overgezet in een robotlichaam. Black Shuck, de slechterik van het verhaal en een ex-commandant van de Rayonne, ziet in Romer de perfecte kandidaat voor het uitvoeren van zijn snode plan, het uitroeien van het menselijk ras. Hiervoor neemt hij hem gevangen, maar natuurlijk weet hij te ontsnappen. Samen met een handjevol andere integrated gaat Romer de strijd aan tegen de Rayonne, voorstanders van integration, want uiteindelijk willen Romer en zijn crew weer terug naar hoe het ooit was.

Het verhaal is vrij standaard en wordt verteld door middel van cutscenes en verschillende dialogen tijdens de missies. Het verhaal voelt niet als een geheel en dat is jammer, want hierdoor is het lastig om geïnteresseerd te blijven. De personages zijn wel interessant en dat komt mede door de acteerprestaties van de stemacteurs en de nodige humor die in de dialogen zit, maar als geheel stelt het gewoon wat teleur.

Een first-person shooter met RTS-elementen, dat klinkt toch als een hele mooie combinatie? Dat zou het wel kunnen zijn, maar dat is bij Disintegration helaas niet het geval. Het RTS-gedeelte in deze game is enorm beperkt. Het komt er in de praktijk op neer dat je alleen je gehele team een kant op kunt sturen en een tegenstander kunt aanwijzen die ze moeten aanvallen. Je kunt je teamleden dus niet afzonderlijk besturen, iets dat toch wel essentieel is voor het uitzetten van een strategie. Wel heeft elk lid een speciale aanval die je kunt inzetten, zoals een granaat die je tegenstanders langzaam laat bewegen of tijdelijk verwart. Helaas houdt het strategische deel daar wel zo’n beetje op. Het was nog goed te praten als het allemaal heel lekker zou werken, maar dat is ook niet het geval. Het meest vervelende is eigenlijk dat je teamleden altijd de strijd aan willen gaan en dus niet verscholen blijven achter een muur als je eerst even de boel wilt verkennen. Hierdoor krijg je eigenlijk nooit echt de kans om een plan te maken en komt het neer op ouderwets improviseren.

Gelukkig werkt het spel beter als een first-persoon shooter, maar zijn je mogelijkheden als piloot wel beperkt. Je hebt je standaard uitvoering per missie en daarmee zul je het moeten doen. Naast je wapens beschik je ook nog over andere middelen, zoals het genezen van je team, maar ook dat staat vast per missie. Ook kun je dit vooraf niet instellen en zul je moeten roeien met de riemen die je hebt. Gelukkig voelt het schieten over het algemeen wel lekker aan en ook het besturen van je Gravcycle (soort vliegende motor) is na enige oefening redelijk te doen. Op bepaalde momenten is Disintegration dan ook best vermakelijk, maar dat is meestal maar van korte duur. Wat ook vervelend is, is de constante stroom aan tegenstanders. Wanneer je denkt dat de missie bijna voorbij is, trekken ze weer een blik open. Het voelt vooral als opvulling om het level zo lang mogelijk te maken.

Ook op het grafische vlak weet Disintegration niet echt te overtuigen. Het is zeker niet slecht, maar de wereld voelt vrij leeg aan. Hierdoor zou je verwachten dat de kwaliteit van de beelden wel wat omhoog zou kunnen, maar dat is niet het geval.

Naast de campagne bevat Disintegration ook drie multiplayer-modi, maar de matchmaking werkt niet zoals het zou moeten werken. Het kan soms minutenlang duren voordat je eindelijk verbonden bent. Wanneer je wel een potje weet te starten, komen hier ook weer dezelfde problemen naar boven als in de campagne. We hopen van harte dat V1 Interactive de komende tijd nog wat aandacht gaat besteden aan het fixen van de matchmaking.

Disintegration weet helaas niet te overtuigen. Het idee van een first-person shooter met RTS-elementen klonk heel erg veelbelovend, maar het eindresultaat is niet bijzonder. De strategie is heel beperkt en komt in de praktijk neer op het verplaatsen van je gehele team of iemand te kiezen die ze moeten aanvallen. Je kunt je manschappen niet afzonderlijk aansturen en dat is wel een gemiste kans. Maar zelfs als je aangeeft dat je team op de plek moet blijven, gaan ze alsnog het gevecht aan. Daarnaast is het verhaal lastig te volgen en voelt het meer als een verzameling van wat losse anekdotes. Erg jammer, want de verschillende personages hebben de potentie om te figureren in een prachtig verhaal. Dat is mede te danken aan de goede prestaties van de stemacteurs en de nodige humor. Grafisch gezien is het ook niet heel bijzonder en voelen de tussenstukken behoorlijk leeg aan. Er zijn bepaalde momenten dat Disintegration wel lekker aan kan voelen, vooral tijdens hevige gevechten, helaas het is meestal wel van korte duur.