review
Mortal Shell

Mortal Shell is een Souls-like waarvan de verwachtingen hooggespannen waren na de open beta van ongeveer een maandje geleden. Hebben fans van het genre eindelijk weer een nieuwe game om helemaal in te duiken, of valt het toch wat tegen? Je leest het in de review.

Mortal Shell begint erg sterk. Je ontwaakt in een mysterieuze wereld waarin je doelloos en naakt door laag water loopt en je omringd wordt door wat ruïnes. Ondertussen leer je kort de basisregels van het spel: sla met je wapen, ontwijk vijandige aanvallen, en met een druk op de knop verander je in steen, waardoor je een vijandige wereld volledig af kan weren. Deze techniek, “Harden” genaamd, is een van de belangrijkste dingen die Mortal Shell onderscheidt van de concurrentie. Niet alleen kan je hiermee makkelijk aanvallen afweren, maar je kan het zelfs doen terwijl je middenin je eigen slag zit. Begin je wapen te zwaaien, gebruik Harden om niet geraakt te worden, en je zwaai wordt rustig afgemaakt zodra je eruitkomt. Met name in het begin is het erg tof, maar het komt ook met de nodige nadelen.

Zo reduceert het het bevechten van bepaalde vijanden tot niet veel meer dan het hebben van geduld. Sla, Harden, ren een paar secondes weg tot je Harden weer kan gebruiken. Herhaal dit proces tot de vijand dood neervalt en je bent eigenlijk nooit in gevaar geweest, wat jammer is. Dit probleem wordt uitvergroot door het grootste probleem van Mortal Shell: vijanden worden ongelooflijk veel herhaald. Zo kom je het eerste echte gebied binnen en snel zie je aan je rechterhand een gevaarlijk ogende vijand die ook veel dreigender is dan het kleinere volk. Alhoewel hij stiekem niet lastig is dankzij Harden, voelt het toch tof als je voor het eerst je grotere tegenstander hebt omgelegd. Vervolgens zie je in een toch wel kleine omgeving deze zelfde vijand nog zo’n tien keer. Alhoewel het niet lastig is, kost het toch steeds de nodige tijd om met hem af te rekenen. Het begint al snel een vrij saai klusje te worden en het spreekt niet echt tot de verbeelding als je in het hele eerste gebied gewoon dezelfde twee vijanden keer op keer herhaald ziet worden. Je begint je nooit echt af te vragen wat er om de volgende hoek ligt, want je weet het antwoord al: een van deze twee vijanden, of allebei. Dit probleem blijft aanwezig in verdere gebieden, helaas.

In het begin heb je het gevoel dat Mortal Shell een enorm open wereld heeft: je kan allerlei verschillende kanten op gaan vanaf het eerste gebied en je hebt niet echt het gevoel dat je één specifieke weg op geduwd wordt. Later blijkt ook dat het duidelijk geïnspireerd is op de eerste Dark Souls: je hebt een hub waar vanuit je naar de verschillende hoeken van de wereld kan reizen en je kan zelf kiezen welk gebied je het eerste op gaat zoeken. Waar de gebieden van Dark Souls op ingenieuze wijze met elkaar verbonden zijn, is dat bij Mortal Shell toch echt minder het geval.  Je kan drie verschillende tempels op gaan en dit zijn meer lineaire gebieden waarbij je steeds dieper gaat en uiteindelijk uitkomt op een eindbaasgevecht. Vervolgens krijg je hier iets wat je terug moet nemen naar het hub-gebied in het begin, om vervolgens weer een nieuwe tempel in te duiken. Het ontdekken is hierdoor niet zo spannend en geheimzinnig als het had kunnen zijn, wat jammer is.

De meeste eindbazen zijn prima en voelen dankzij het Harden-systeem lekker dynamisch aan. Zoals we eerder uitlegden komt het hierdoor soms ook meer op dom geduld aan dan echt je vaardigheden als speler, maar als je dat zelf ook wat meer los probeert te laten, zijn ze voor het grootste deel goed vermakelijk.

Naast het Harden-systeem is het grootste unieke aspect van Mortal Shell de Shell, waar de naam uiteindelijk ook om draait. Je loopt oorspronkelijk namelijk als naakt wezen rond, maar kan Shells, behuizingen, vinden om te bewonen. Dit zijn lege lichamen van gevallen strijders en ze komen allemaal met unieke vaardigheden en voordelen om vrij te spelen. In de eerste playthrough zal je misschien al snel je favoriet kiezen, omdat die iets specifieks kan of omdat die er gewoon het vetst uit ziet, en het spel nodigt verder niet echt uit om gedurende een playthrough continu te wisselen.

Wel zorgt de opzet van Mortal Shell ervoor dat het je prikkelt om het minstens nog een paar keer door te spelen. Je kan bij drie verschillende tempels beginnen waarbij je ook verschillende Shells vrijspeelt. Begin eens in een ander gebied en richt je bijvoorbeeld op een Shell die meer om behendigheid dan kracht draait, of vice versa.

Mortal Shell is een liefdesbrief aan Dark Souls en dat doet het op sommige vlakken, met name de eindbazen en duistere sfeer, ook goed. Dat maakt het extra jammer dat de gebieden uiteindelijk weinig tot niet met elkaar verbonden zijn en vijanden zoveel herhaald worden. Geprikkeld worden om continu te ontdekken is een van de krachtigste elementen van een Soulslike-titel en Mortal Shell mist dit.

Mortal Shell is voor deze review gespeeld op pc. De game is beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One en pc.