review
Tulip Fever

Tulip Fever is nu verkrijgbaar op DVD.

Het is 1634 en de Westerse wereld is in de ban van een bloem: de tulp. Dit kleurrijke stukje natuur zorgt voor een heuze manie, die zich vooral manifesteert in Amsterdam. Hier komen mensen uit alle lagen van de bevolking om te speculeren op de tulpenmarkt. Het vormde de basis van het boek Tulip Fever van Deborah Moggach, na veel trammelant en uitstel nu eindelijk verfilmd met Alicia Vikander en Christoph Waltz in de hoofdrollen.

Sophia (Vikander) groeide op als wees en werd uiteindelijk verkocht aan de rijke Cornelis Sandvoort (Waltz). Nu is zij zijn vrouw, waardoor ze in welvaart leeft in Amsterdam. Cornelis besluit hun relatie te vereeuwigen in een portret en huurt de jonge schilder Jan van Loos (Dane DeHaan) in. Maar er begint al snel meer te spelen tussen Sophie en Jan. Ze krijgen een verhouding en moeten samen een manier vinden om aan de machtige Cornelis te ontsnappen.

Foto: entertainmentOne

Voor de Nederlandse kijker is Tulip Fever vooral interessant vanwege de setting. Hoewel films als Publieke Werken en Knielen op een Bed Violen een prima poging doen de Nederlandse geschiedenis te vertellen, blijft het budget altijd een heikel punt. Deze zijn in ons geval simpelweg een stuk lager, vooral in het geval van een minder populair genre als dit. Tulip Fever is modaal voor Hollywood-begrippen, maar kost toch al het dubbele van de duurste Nederlandse film aller tijden, Zwartboek. Dit straalt de film dan ook uit, met prachtige decors en kostuums.

Daarmee hebben we helaas wel haast alle positieve elementen gehad. De hoofdrol van Alicia Vikander (Ex Machina, The Danish Girl) maakt Tulip Fever nog de moeite waard, maar daar blijft het bij. Christoph Waltz (Inglourious Basterds) maakt een verveelde indruk en speelt op de automatische piloot, terwijl Dane DeHaan (The Amazing Spider-Man 2) gruwelijk is miscast als casanova met een kwast. Maar vooral verhaaltechnisch stelt de film zwaar teleur. Het centrale conflict mondt al snel uit in een poppenkast van soap-proporties, waarbij de ongeloofwaardige elementen elkaar opstapelen. Wat een historisch naslagwerk lijkt, vervalt hierdoor in flauwe slapstick-momenten die volledig de plank misslaan. De cast en crew van GTST hadden waarschijnlijk een beter eindresultaat behaald.