review
Everything, Everything

Everything, Everything is nu verkrijgbaar op Blu-ray en DVD.

Jongeren krijgen tegenwoordig vaak het verwijt alleen maar achter de tv te zitten. Toch zijn er dikwijls Young Adult-boeken die uitgroeien tot bestsellers en worden bekroond met een verfilming. Bekende voorbeelden zijn The Hunger Games, Divergent en The Maze Runner. Ook zijn er de meer romantische varianten, zoals The Fault in Our Stars, The Space Between Us en nu… Everything, Everything.

De achttienjarige Maddy (Amandla Stenberg) heeft al sinds erg jonge leeftijd de ziekte SCID, een ernstige immuunstoornis die haar aan huis gebonden laat. Ze schrijft recensies en volgt een opleiding tot architect, maar droomt er ondertussen van de buitenwereld te kunnen verkennen. Deze drang wordt groter wanneer zij een nieuwe buurjongen, Olly (Nick Robinson), krijgt. Het tweetal voelt zich al snel tot elkaar aangetrokken, al is dit niet zonder gevaren. Maddy besluit haar veilige leven op het spel te zetten, tot groot verdriet van de mensen die om haar geven.

Foto: Warner Bros.

Everything, Everything is geen waardeloze film en doet zeker een aantal interessante dingen. Allereerst speelt Amandla Stenberg, die je wellicht kent als de jonge Rue uit The Hunger Games, een prima rol als de naïeve Maddy. Haar onwetendheid jegens de buitenwereld wordt niet uitgebuit ter komisch effect en voelt hierdoor realistischer aan dan in vergelijkbare verhalen. Ook weet de film op een slimme manier te voorkomen dat we telkens moeten zien hoe Maddy en Olly vanachter hun slaapkamerramen met elkaar sms’en, door deze conversaties naar denkbeeldige locaties te verplaatsen. Helaas blijft de loftrompet verder stil.

Bij een aantal essentiële onderdelen gaat de film finaal de fout in. Nick Robinson (Jurassic World) heeft het charisma van een verhuisdoos. “Ik was al verliefd op je voordat ik je leerde kennen”, zegt Maddy ergens halverwege het verhaal. Dat klinkt logisch, omdat we ook helemaal niets over Olly te weten komen. Hierdoor weet de opbloeiende relatie tussen de hoofdpersonen niet echt te boeien, waardoor het verhaal erg afhankelijk wordt van Maddy’s perspectief en de worsteling met haar ziekte. Ze heeft een erg naïeve houding en is niet bang om risico’s te nemen voor haar relatie, maar hierbij blijven consequenties haast volledig uit. Er wordt nooit drama gecreëerd of een gevoel van urgentie veroorzaakt; het verloop van de film wordt hierdoor erg voorspelbaar. Een echt interessante insteek blijft uit en het resultaat is een dertien-in-een-dozijn liefdesverhaaltje.